सुन्दर भुतपोखरी

सुन्दर भुतपोखरी कालिन्चोक भगबती मन्दिर जाने बाटोमा

भुतपोखरीको यात्रामा

घुम्घाम्की सिलसिलामा भुतपोखरीमा पुग्दा.

बिहानीपख

चरिकोटबाट देखिएको उषाको किरण संगै उड़ेको चरी.

मुस्कुराएको गौरीशंकर

बादलुको घुम्टो संगै हिउको ताज पहिरिएको गौरीशंकर हिमाल

घामको बिदाइ

कालिन्चोक एफ एम को भबनबाट देखिएको छितिजबाट लुक्दै गरेको सुर्य

Sunday, March 2, 2014

गिद्द संरक्षणको आवश्यक

जैविक विविधता र पर्यावरणका लागि अत्यन्तै महत्वका साथ लिइने गिद्धको संख्या घट्दै जान थाले पछि संरक्षणका लागि विभिन्न निकायहरुले पहल थालेका छन् । पर्यावरणका दृष्टिले गिद्ध संरक्षणको आवश्यकता बारेमा दोलखामा पनि चर्चा हुन थालेको छ । 
तस्वीर : इन्टरनेट 

पशुहरुको उपचारका लागि प्रयोग गरिने डायक्लोफिनाक औषधीको प्रयोग बढ्नु र वास स्थान मासिनुका कारण पछिल्लो समय गिद्धहरुको संख्यामा कमी आए पछि दोलखा पनि जिल्ला पशु सेवा कार्यालय मार्फत गिद्ध संरक्षण अभियान सुरु भएको छ । 

मरेका जनावर खाने गिद्ध पछिल्लो समय जनावरलाई खुवाइएको डायक्लोफिनाक औषधिका कारण मासिदै गएको जिल्ला पशु सेवा कार्यालय दोलखाका प्रमुख डाक्टर तेजबहादुर रिजाल बताउँनु हुन्छ । हुन त अहिले नेपालमा डायक्लोफिनाक औषधी पशुहरुमा प्रयोग गर्न पुर्ण रुपम प्रतिवबन्ध लगाइएको छ । 
पवित्र ग्रन्थ रामायणमा जटायुका नामले प्रख्यात गिद्धहरु प्रकृतिका वरदान भएकाले संरक्षणमा चासो दिनु पर्ने जिल्ला पशु सेवा कार्यालयकै अर्का डाक्टर रामप्रकाश प्रधान बताउँनु हुन्छ । पर्यावरणीय चक्रका अभिन्न अंग र प्रकृतिका कुचिकार भनेर चिनिने गिद्ध संरक्षणका अन्य जिल्ला अभियान चलीरहेको बेला दोलखामा पनि  हुन गिद्ध संरक्षणको बहस सुरु भएको हो । 

दोलखाका प्रमुख जिल्ला अधिकारी प्रल्हाद पोखरेल पनि गिद्धहरुको संरक्षणका लागि आवश्यक पहल गर्ने बेला आएको बताउँनु हुन्छ । नेपालका नवलपरासी, काश्की, रुपन्देही, दाङ्ग, कैलाली र सुनसरीमा गिद्धरेष्टुरेष्ट खुली सकेका छन भने अन्यत्र पनि संरक्षणका लागि विभिन्न अभियान जारी रहेका छन् । नेपालमा हाडफोर गिद्ध, हिमाली गिद्ध, सुन गिद्ध, सेतो गिद्ध, खैरो गिद्ध, राज गिद्ध, डंगर गिद्ध, सानो खैरो गिद्ध र लामोठूँडे गिद्ध पाइने जिल्ला पशु सेवा कार्यालय दोलखाले जनाएको छ । ती मध्य केही प्रजातीका गिद्धहरु दोलखामा पनि पाइन्छन् । पछिल्लो एक दशकमा नेपाल, भारत र पाकिस्तानमा गिद्धको संख्या ९५ प्रतिशतले कमी आएको बताइन्छ । 

गिद्धहरुले गुँड बनाउँने ठुला सिमलका रुखहरु मासिनु र उनीहरुको आहारामा कमी आउनुले गर्दा पनि गिद्धहरु मासिने गरेको दोलखाका जिल्ला वन अधिकृत रविन्द्र मर्हजनले बताउँनु भयो । 

तस्वीर : इन्टरनेट 

गिद्ध सबैभन्दा उचाइमा उड्ने पंक्षी हो ।  सन् १९७३ मा आईभरी कोष्टमा ३७ हजार फीटको उचाईमा उडेको रेकर्ड छ । रपल्स नामक गिद्धले त्यतीबेला उडिरहेको जहाजलाई ठक्कर दिएको थियो । केही तल झरेपछि पाईलटले जहाजलाई नियन्त्रणमा लिएका थिए । यसको संसारभर चर्चा भएको थियो । सगरमाथाको उचाईभन्दा माथी उड्ने अरुचरालाई अक्सिजनको समस्या पर्ने गरेको छ । असाधारण वातावरणमा पनि गिद्ध बाच्न सक्छ । उसले धेरै क्षेत्रमा एक्कैसाथ आहाराको खोजीका लागि उचाईको उडान तय गर्ने गरेको चराविद्हरुले बताएका आएका छन् । अफ्रिका संरक्षणकर्मीहरुका अनुसार अफ्रिका महादेशमा हरेकवर्ष मरेका जंगली जनावरको मासु र कंकाल झण्डै चार करोड टन भन्दापनि धेरै हुन्छ । मांसहारी जीवले जम्मा ३६ प्रतिशत मात्र सडेगलेका मासु र कंकाल खान्छन  । तर त्यो भन्दा धेरै गिद्धले सडेगलेका मासु र कंकाल खाएर वातावरणलाई सहज तरिकाले अगाडी बढाउन मद्दत गर्छ । त्यतिमात्र होईन महामारी फैलाउन सहयोग गर्ने जंगली कुकुर र स्याललाई रोक्ने काम पनि गर्छ ।


गिद्ध आफ्नो भोजनको खोजीमा धेरैनै दुरी पार गर्न सक्छ । हालै रपल्स नामक गिद्धले ताञ्जानियादेखि आहाराको खोजीमा केन्याहुँदैं सुडान र ईथोपियासम्म पुगेको दृश्यलाई संरक्षणकर्मीहरुले क्यामेरामा कैद गरेका छन । त्यसैले गिद्धलाई विभिन्न देशले जासुसीको आरोप पनि लगाउने गरेका छन । आजभोली गिद्धमा स्याटलाईट तथा क्यामेरा जडान पनि गर्न थालिएको छ । रेडियोकलर जडान गरिएको भारतीय गिद्ध पाकिस्तानमा मारिएपछि यसको पनि चर्चा भएको थियो ।

टर्र्कीमा पाइने गिद्धले आफ्नै खुट्टामा पिसाब गर्ने गरेका छन् । वैज्ञानिकहरुको अनुमान अनुसार उसले विभिन्न रोगलाग्न नदिनका लागि खुट्टामा पिसाब गर्ने गरेको हो । पिसाबमा पाईने पदार्थले किटाणुलाई फैलीनरोक्ने र मार्ने काम गर्छ । दक्षिण अफ्रिकामा पाईने केप गिद्ध एक पटकमा एक हजार किलोमिटर दुरी तय गर्न सक्छ । त्यसरी लामो दुरी तय गर्दा विजुलीको प्रशारण लाईनलाई आधार मानेर गिद्ध उड्ने गरेको संरक्षणकर्मीहरुले बताएका छन् । बिर्डड गिद्ध संसारको यस्तो पंक्षी हो । जसले आफ्नो आहाराको ९० प्रतिशतसम्म मात्र हाडखोर मात्र खाने गरेको छ । यो गिद्धमा पाईने अम्लीयपनले हड्डिलाई पचाउन सजिलो हुन्छ ।  
 एजेन्सीहरुको अनि उज्यालो ९० नेटवर्कको सहयोगमा

Saturday, February 22, 2014

“हिउँले यसरी खाएको थियो नविनाको ज्यान”

अगिल्लो हप्ता भारतको दार्जिलिङबाट आफ्नो थातथलो घुम्न आएका एक परिवारलाई  दोलखाको कालिञ्चोक घुमाइ जिन्दगीकै सबभन्दा पीडादायक साबित भयो । हिमपातमा फसेपछि उनीहरुले आफ्नो परिवारको एक सदस्यनै गुमाउँनु  पर्यो । आज पनि फेरी हल्का बर्षा सँगै हिमपात सुरु भएको छ । हिमपातमा फसेपछि फसेर परिवारको सदस्य गुमाएको एउटा परिवारको कथा ।
कालिन्चोकमा परेको हिउँ नागरिक दैनिकबाट
दोलखा बाबरे–८ का विष्णुप्रसाद खतिवडा आफ्नी श्रीमती, छोरा र छोरीलाई लिएर कालिञ्चोक भगवती दर्शन गर्न जाँदा अत्यधिक हिमपात भयो । फर्कने बेलामा बाटो भुलेर दुई दिन जंगलमै अलपत्र परे ।

 वि.सं.२०५३ सालमा रोजगारका लागि दार्जिलिङ गएका थिए, विष्णुप्रसाद । उतै छोराछोरी जन्मिए । नेपाल फिर्ने अवसर जुरेको थिएन । यसपालि छुट्टीको मौका पारेर छोराछोरीलाई थातथलो देखाउन सपरिवार आइतबार सदरमुकाम चरिकोट आइपुगेका थिए ।

कालिञ्चोक भगवतीको भाकल रहेकाले गाउँ जानुअघि मन्दिर दर्शन गर्न जाने पतिपत्नीको सल्लाह भयो । त्यहीअनुसार चरिकोटबाट कालिञ्चोक लागेका उनीहरूले भगवतीको दर्शन गर्न त भ्याए, तर फर्कंदा बाटो भुले । त्यतिबेला कालिञ्चोकमा भारी हिमपात भएको थियो चरिकोटबाट १७ किलोमिटर टाढा रहेको कुरीभञ्ज्याङसम्म मोटरबाटो छ ।
 नियमित बस चल्दैन । गाडी रिजर्भ गरेर लैजानुपर्छ । त्यस दिन बिहानैदेखि पानी परेकाले रिजर्भ गाडी पनि पाइएन । उनीहरू हिँडेरै कुरीभञ्ज्याङ बजार पुगे । त्यहाँबाट एक घन्टा उकालो चढेपछि ३ हजार ८ सय मिटर उचाइमा रहेको कालिञ्चोक भगवती मन्दिरमा पुगे । अगिल्लो शुक्रबार र शनिबार परेको हिउँले कालिञ्चोक क्षेत्र पूरै ढाकिएको थियो ।

 ‘कुरी भञ्ज्याङ पुगेपछि छोराछोरीले भोक लाग्यो भने, उनीहरूलाई हल्का नास्ता गराएँ, दर्शन गर्नुपरेकाले श्रीमान् श्रीमती चाहिँ भोकै उकालो लागे मन्दिर पुगेर फर्कने बेला साँझको ४ बज्नै लागेको थियो । मन्दिरछेउको चिया पसलमा खाजा खाएर उनीहरू कुरी भञ्ज्याङ बजारतिर झरे । त्यतिबेला बादल मडारिएर पानी पर्न थालिसकेको थियो ।
उनीहरू हिउँले ढाकिएको चिप्लो बाटोमा सुस्तसुस्त अघि बढ्दै थिए । बादलले आकाश ढाकेर अन्धकार छाएको थियो । जब बजारनजिकैको फाँटमा पुगे, वरिपरि सेताम्मेबाहेक केही देखेनन् । यहीँनिर उनीहरूले बाटो भुले । बजारतिर झर्नुको साटो सोझै दाहिनेतिर हान्निए । त्यहाँबाट बजार केही पाइलामात्रै पर थियो, तर उनीहरू लगातार चार घन्टा हिउँको बाटो हिँड्दा पनि गन्तव्य भेट्न सकेनन् ।

 हिँड्दा–हिँड्दा जब भिरमा पुगे, तब मात्र उनीहरूले बाटो भुलेको चाल पाए । श्रीमती र छोरी दुवै रुन थाले । सबैजना चिच्याए । कराए । गुहार मागे । तर, कसैले सुनेनन् । धन्न मन्दिरबाट तल झर्ने बेलामै राजधानीमा रहेका दाजु तोयाको परिवारलाई खबर गरेका थिए । ‘उहाँहरूले मन्दिरबाट सोझै झर्न भनेर बाटो बताइरहनुभएको थियो, तर कुरा गर्दागर्दै मोबाइलको चार्ज सकियो,’ विष्णुले भने ।

 भोलिपल्ट घाम झुल्किएपछि पनि उनीहरूले बाटो खुट्ट्याउन सकेनन् । वरिपरि भिरपाखा र जंगलबाहेक केही देखेनन् । त्यो दिन पनि बस्ती भेटिन्छ कि भनेर लगातार हिँडिरहे । चप्पल लगाएकी पत्नी सिर्जनाको खुट्टा हिउँले फुटिसकेको थियो । छोरी नवीनाले चप्पलसँग मोजा लगाएकी थिइन् । दिनभरि हिँड्दा–हिँड्दा दुवैको खुट्टा हिउँले खाइसकेको थियो । खुट्टा पटपटी फुटेर रगत बग्न थालिसकेको थियो ।
त्यस दिन साँझसम्म हिँड्दा पनि उनीहरू अलपत्रै परिरहे । जति हिँडे पनि जंगलबाहेक केही भेटेनन् उनीहरुले । त्यतिबेलासम्म चिसो र लगातारको हिँडाइले छोरी थला परिसकेकी थिइन् । उनी एक पाइला सार्नधरी असमर्थ थिइन् । त्यसपछि विष्णुले छोरीलाई सम्हालेर पत्नी र छोरालाई सहयोग खोज्न केही माथिसम्म पठाए । सहयोगको खोजीमा निस्केका आमा–छोरा फर्कंदासम्म छोरी नवीनाको ज्यान गइसकेको थियो ।

 यसबीच सोमबार रातिसम्म पनि उनीहरू घर नफर्केपछि दाइ तोयाले प्रहरीलाई खबर गरे । मंगलबार बिहानै सदरमुकाम चरिकोटबाट प्रहरी र नेपाली सेनाको टोली खोजी र उद्धारमा खटियो ।
दिउँसोतिर मोबाइलको लोकेसन र कुरी भञ्ज्याङबाट झन्डै ३ घन्टा पर रहेको भिर नजिकै जंगलमा उनीहरू हिँडेको पाइला फेला पर्यो  । सुरक्षाकर्मी त्यसैलाई पछ्याउँदै अघि बढे । सेनाले डोरीको सहायताले उनीहरूको उद्धार गर्यो । अनि अस्पताल सम्म पुरायो .
सहकार्मी रमेश खतिवडाले दियको जानकारीको आधारमा

Thursday, February 20, 2014

एक्लै छु मन बिसाउन पाए पनि
दिल खाली छ प्रियसी पाए पनि ।

रमाउँन सकिन रंगिन दुनियाँमा
उजाड लाग्छ बसन्त आए पनि ।

लहलह भा छ जवानी कसो गरु
कसले बुझ्छ प्रेमगीत गाए पनि ।

मुहारमा चम्केछन् लाली रश्मिहरु
मुटु चर्कीयो मनमा खुसी ल्याए पनि ।